Сад дареғи умри ширин, ки дигар аз ҳам ҷудоем,
Зору танҳо ҳар куҷое бар канори ҳам наоем.
Ин ҷаҳон дурӯза ҳасту меравад, бо шодию ғам,
Ҳайф бар мо, ки барои қисмати худ бевафоем.
Ту нигар бар рӯйи дунё, қуллаи умед доранд,
Мо ба ин ишқи фиребо, рӯйи ин дунё гадоем.
Дигарон ошиқ шуда, шаҳди муҳаббатро чашиданд,
Баҳри мо ку ишқи поку ку муҳаббат мо куҷоем?
Ту биё бар бистари ман, то ки аз нав шод бошем,
То ҳама донанд баҳри ошиқон мо раҳнамоем.