Ба он қисматнависам номае ирсол кардам ман,
Ки шояд дида он ашкҳои зор раҳме кунад, бар ман.
Бихонад номаам огаҳ шавад, аз қисмати талхам,
Ки дар охир барад, аз қисматам андӯҳу ҳам дардам.
Ҷавоби номаам бар ман наомад, гаштаам маъюс,
Вуҷудам дарди қисматро ба умеди вафо омӯхт.
Нагаштам ноумед ман гарчи нест, ин дам ҷавоб бар ман,
Дили шӯридаям дар куйи тақдир сар ба по, ки сӯхт.
Ба худ андеша бинмудам, чи сон дигар кунам тақдир,
Саройи зиндагониро магар, ки ман диҳам, тағир?
Агар хоҳам дигар созам қисматро ба бахти хеш,
Тамоми пайкарам месӯзад, ин дам аз вафои дил.
Туро дигар нахоҳам кард, ман, эй қисмати мардам,
Агарчи медиҳи дар зиндаги озарму озарм ҳам.
Ба ин қисмат, ба ин тақдир ҳазорон шукр мегӯям,
Ки манро, ту накарди ҳеҷ гоҳ мӯҳтоҷи номардам.