Моҳрў, лабрез кун ҷоми мани дилбурдаро,

Шод бинмо бо висолат ин дили пажмурдаро.

Чун ба соғар бингарам бинам рухи зебои ту,

Маст гардон бо ҷамолат ошиқи озурдаро.

Ман надидам рўи олам ёқути зеботаре,

Дар замирам ҷой кардам гавҳари рахшандаро.

Ганҷи дунёро кунад хоки раҳи ту, Шаҳриёр,

Fайри ту дигар намеёбам гули арзандаро.

Моҳи чордаҳро бимонад орази зебои ту,

Пас намо аз пушти абр он чеҳраи ҷононаро.

Дар ду олам ман надидам чун ту зебо, эй санам,

Чашми шаҳлои ту афсун кард дили девонаро.

Гар ту ҳастӣ марҳами ҷон, пас намо раҳме ба ман,

Кам бидеҳ озор, ҷонам, ин дили бишкастаро.

Ончунон дар васфи ту шеъру сухан иншо кунам,

То шиносад халқи олам шоири дилхастаро.