Қисмати ман, гарчӣ талх астӣ, наменолам зи ту,

Он чӣ ман дидам ба дунё, он ҳама аз дасти ту.

Гар шикастандам ҳазорон бор пайвастӣ маро,

Пас чаро беҳуда нолам аз шикасту басти ту!

Гар ба кўи бекасӣ уфтода гаштам хоки роҳ,

Ё ба арши осмон рафтам шудам фархундашоҳ.

Аз ватан берун шудам, гаштам ҳақиру дарбадар,

Он ҳама буду набуд аз қисматам омад ба сар.

Ҳар замоне дошт бо худ қаҳрамониҳои худ,

Маст буданд аблаҳон аз сагдаҳониҳои худ.

Ҷумла дороёну шоҳон дидаам дар зери хок,

Боз қисмат, мондаем мову гарониҳои худ.

Шукр гўям, ки дар ин дунё ҳамоно зиндаам,

Фарқ акнун неку бадҳоро, аминам, кардаам.

Гарчӣ ҳар соат маро таҳқиру дашном мекунанд,

Бар ту, қисмат, такя карда, ғам фурў ман бурдаам.