Ба раҳи пасту баланд, лаб-лби ҷар омадаӣ,

Дар танат бўи Ватан, шаҳри дигар омадаӣ.

Бигузаштӣ ту зи баҳри ҳамагӣ хешу табор,

Чӣ хушо пеши мани хок ба сар омадаӣ!

Кардаӣ ранҷа қадам, то дили ман боз кунӣ,

Зи ғаму дарди ҷудоӣ сухан оғоз кунӣ.

Бо ҳамон дидаи пурашк ба сўям нигарӣ,

Ту ба як меҳри дилангез, ба ман роз кунӣ.

Ҳадяи неки Худо омаданат ҷониби ман,

Ҷуз ту кас нест, шавад ошиқу ҳам толиби ман.

Ончӣ мондаст шарар дар тани ман хотири туст,

В-ар набошӣ, нашавад ҳеҷ касе соҳиби ман.

Пас биё бо қадамат хотири ман шод шавад,

Дари умед, ки буд баста зи нав боз шавад.

Шаҳриёри ту бувад ташнаи дидор, эй гул,

Ҳама ашъори дилам баҳри ту эҷод шавад.