Домулло Қуддус писари олим, мутафаккир ва домуллои калону табиби шинохта Маҳмадсолеҳед, ки сарфи назар аз реҳлаташон солиёни зиёд гузаштааст, то ҳол бо номи домуллои Сурхиён байни мардум ёд мегарданду мақбараи эшон зиёратгоҳи ихлосмандонашон гаштааст.

Домулло Қуддус дар байни мардум бо тахаллуси Махсуми Даҳмарда маъруфу эътироф гардидааст. 
Синни мубораки ин пири хирад ва табиби халқӣ ба 86-солагӣ расида бошад ҳам, ҳанӯз биност, шунавоӣ ва ақлу заковати фитрии худро ҳифз намудааст. Сарфи назар аз он, ки пирӣ домуллоро аз пойи равон монондаву бистарӣ сохтааст, вале табиби маҳбуб рисолати худро хуб медонад ва ба нафароне, ки барои шифои ин ё он дарди хеш бо умед наздаш меоянд, умедворӣ мебахшад. 
Бо домулло Абдуқуддус сӯҳбатеро сомон додем ва пешкаш намудани он барои хонандагони азизи ҳафтаномаи мо, аз манфиат холӣ нахоҳад буд.

Падарам дар баробари уламои эътирофгаштаи дини мӯбини ислом, табиби доное буданд, ки ман ин касбро аз он кас мерос гирифтаам. Симои падарро бештар дар лавҳи хотирам ҷилвагар месозаму дар тамоми ҳолатҳо ва тамоми умр такя ба рӯҳи муқаддаси падар дорам. Рӯҳи бузургворам пушту паноҳ ва мададгори ман аст. 
Шифодеҳу дармонбахши ҳамаи дардҳо Худованд аст, аммо ман, бандаи ночизи Худо, сабаб мегардам, то бемориҳои пӯст, талхаву ҷигар, дилу асаб ва безуриётии зану мардро шифо бахшам. 
Ҳамаи неъматҳое, ки Худованд офаридааст бе ҳикмат нестанд. Аз ҷумла, гулу гиёҳ низ. Ман беморону корафтодагонро бо гулу гиёҳи табиӣ, даму дуо ва тӯмору таштоб, яъне ба воситаи фармудаҳои китоби муқаддаси Қуръон табобат мекунам.